Resztki pożniwne są cenne i działają przez 4 lata

Uprawa Nawożenie i ochrona roślin

Data publikacji 18.01.2019r.

Resztki pożniwne po zbiorze roślin (słoma, liście buraczane, łęty ziemniaków) to bardzo ważny przychód składników pokarmowych i materii organicznej. Gdyby dokładnie skalkulować te wartości i porównać z cenami azotu, fosforu i potasu w nawozach mineralnych wyszłoby, że sprzedaż słomy nie daje żadnego przychodu.

W gospodarstwach bezinwentarzowych słoma i ściernisko po zbiorze zbóż są główną i często jedyną substancją organiczną wnoszoną do gleby przez przyoranie. Jeżeli nie mamy w gospodarstwie obornika – każdą słomę (zbożową, rzepaczaną, po kukurydzy na ziarno) należy traktować jako bardzo cenny nawóz. Oczywiście w gospodarstwach prowadzących produkcję zwierzęca słoma zużywana jest na ściółkę i wraca do gleby w jeszcze lepszej formie – w postaci obornika.

Jak poprawić strukturę gleby i jej właściwości?

Wartość nawozowa słomy zależy od gatunku uprawianej rośliny i waha się w zależności od uzyskiwanych plonów ziarna. Jak duże mogą być to ilości pokazujemy w tabelach. Spośród składników pokarmowych w słomie najwięcej jest potasu. Warto wiedzieć, że na każdą tonę wprowadzonej do gleby słomy można od określonej dawki nawozów mineralnych odliczyć 10–19 kg/ha potasu. Z całkowitej masy słomy tylko część uwalnianych podczas jej rozkładu w glebie składników pokarmowych jest wykorzystywana przez roślinę. Korzystne oddziaływanie słomy na właściwości gleby rozkłada się na kilka lat i uwidacznia przez 3–4 lata po jej zastosowaniu. Poza wartością nawozową resztki pożniwne są przede wszystkim źródłem niezwykle ważnej dla gleby substancji organicznej. Rachunek korzyści pozostawiania i przyorywania resztek pożniwnych jest znacznie dłuższy. Dzięki resztkom pożniwnym żyją i pracują na korzyść rolnika pożyteczne mikroorganizmy glebowe. Trwają w glebie procesy próchnicotwórcze. Gleby, zwłaszcza najlżejsze, zwiększają polową pojemność wodną. Poprawia się struktura gleby i jej właściwości fizykochemiczne.