Najwięcej rzepaku jarego uprawia się w województwach zachodniopomorskim i warmińsko- mazurskim, a także lubelskim, podkarpackim i wielkopolskim. Łączny areał zasiewu w tych województwach stanowi zwykle 60–80% ogólnej powierzchni uprawy w kraju.
Forma jara rzepaku
zyskuje na znaczeniu w latach
po srogich zimach i wymarznięciach
(2003 r., 2012 r., 2016 r.)
oraz w sezonach, kiedy jesień
utrudnia siewy rzepaku ozimego.
W Krajowym Rejestrze
znajduje się 28 odmian rzepaku
jarego (w tym trzy odmiany
wpisane w br.: Gustaw, Lakritz
i Lavina). Forma jara zawsze plonuje
znacznie niżej od ozimej
(o ok. 40%) i tylko w sezonach
o dobrym rozkładzie opadów
możliwe są plony na poziomie
3–3,5 t/ha.
Rzepak jary powinien być siany w ogrzaną glebę w połowie okresu siewu zbóż jarych. Z przeprowadzonych badań wynika, że opóźnienie jego siewu o 14 dni w stosunku do najwcześniejszego spowodowało spadek plonów aż o 30%. Rzepak jary w porównaniu do ozimego wymaga większej zwartości roślin plonujących. Wynika to z mniej masywnego pokroju, zagrożenia niedoborem wody na przełomie maja i czerwca oraz często dużych strat w liczbie łuszczyn powodowanych przez słodyszka. ...
