W polskim prawie istnieje bezwzględny zakaz naruszania posiadania − bez względu na to, czy jest w dobrej czy złej wierze, samoistne czy zależne, prawne czy bezprawne, wadliwe czy niewadliwe. Ochrona posiadania przybiera dwojaką postać: ochrony siłami samego posiadacza, co może polegać na obronie koniecznej lub dozwolonej samopomocy albo ochrony na drodze sądowej realizowanej jako roszczenie o przywrócenie posiadania.
Zgodnie z art. 344 Kodeksu cywilnego przeciwko temu, kto samowolnie naruszył posiadanie, jak również przeciwko temu, na czyją korzyść naruszenie nastąpiło, przysługuje posiadaczowi roszczenie o przywrócenie stanu poprzedniego i o zaniechanie naruszeń. Roszczenie to nie jest zależne od dobrej wiary posiadacza ani od zgodności posiadania ze stanem prawnym, chyba że prawomocne orzeczenie sądu lub innego powołanego do rozpoznawania spraw tego rodzaju organu państwowego stwierdziło, że stan posiadania powstały na skutek naruszenia jest zgodny z prawem.
Przepis wprowadza zakaz samowolnego naruszania posiadania. Termin ten należy rozumieć bardzo szeroko jako każde zachowanie, które prowadzi do utrudnienia posiadaczowi wykonywania jego władztwa nad rzeczą (w tym także nieruchomością). Naruszenie musi prowadzić do bezpośredniego zagrożenia lub spowodować utratę możliwości władania rzeczą (całkowicie lub częściowo). Samowolne naruszenie posiadania następuje wtedy, gdy odbywa się bez zgody posiadacza oraz jest sprzeczne z prawem.
