Pierwsze wersje rozsiewaczy ZA znacznie poprawiły efektywność rozsiewu nawozów mineralnych. W porównaniu z wcześniejszymi rozsiewaczami skrzyniowymi, wyróżniały się większą szerokością roboczą, a w porównaniu z rozsiewaczami jednotarczowymi i rozsiewaczami wahadłowymi, większą precyzją. Późniejsza historia ZA przyniosła zakładom Amazone wprowadzenie na rynek kolejnych serii tej maszyny z coraz większymi pojemnościami zbiorników oraz szerokościami roboczymi. Jednak podstawowa zasada konstrukcji pierwszych ZA jest zachowana do dzisiaj: zbiornik złożony z dwóch lejkowatych części i dwie przeciwbieżne tarcze rozsiewające napędzane ze stałą liczbą obrotów, ustawione po lewej i prawej stronie w stosunku do osi jazdy tworzą lustrzany, precyzyjny obraz rozsiewu.
Rozsiewacze nawozów ZA stworzyły nową skalę także w kwestii precyzji działania. Efektem była oszczędność środków produkcji i zwiększona ochrona środowiska. Kamieniami milowymi stały się przy tym unoszone końcówki łopatek rozsiewających do nawożenia pogłównego, system wymiany tarcz do większych i zmiennych szerokości roboczych, system rozsiewu granicznego i krawędziowego Limiter oraz Soft Ballistic System SBS do delikatnego traktowania nawozu. Wielkie postępy przyniosło wprowadzenie hydrauliki i elektroniki. Program ZA dzięki technice ważenia, automatycznemu przełączaniu na nawrotach, włączaniu sekcji szerokości GPS-Switch oraz terminalom ISOBUS-spełnia wszelkie wymagania odnośnie precyzji nawożenia.
Najnowsza seria ZA-TS obejmuje modele z techniką ważenia i elektroniką regulacji ISOBUS. Zbiorniki mają tu pojemność od 1.700 litrów do 4.200 litrów, a szerokości robocze sięgają od 18 m do 54 m. Widać, że w porównaniu do pierwszych rozsiewaczy ZA z 1958 r. pojemność tych maszyn zwiększyła się ponad dziesięciokrotnie a ich szerokość robocza jest ponad pięć razy większa. W tej serii firma Amazone wprowadziła na rynek mechanizm rozsiewający TS z wbudowanym w tarcze rozsiewające układem rozsiewu granicznego AutoTS, podającym nawóz dokładnie do granicy pola. Dzięki AutoTS osiągnięto dużą precyzję poprzecznego rozdziału nawozu. Efektem jest znacznie wyższe plonowanie w strefie granic pola.
