Włośnica wywoływana jest przez nicienia Trichinella spiralis (włosień kręty). Głównym rezerwuarem tego pasożyta są zwierzęta dzikie, jednak zaniedbania sanitarne doprowadziły do powstania ognisk włośnicy wśród zwierząt domowych. Człowiek zaraża się najczęściej, spożywając surowe niebadane mięso wieprzowe lub mięso dzika, w którym znajdują się larwy nicienia. Pamiętajmy o tym, delektując się w czasie nadchodzących świąt np. tatarem.
Wśród objawów zakażenia występują, poza biegunką, wymioty i bolesne skurcze jelit. W przewodzie pokarmowym dorosłe nicienie rodzą larwy, które przez krew i chłonkę dostają się do mięśni. Ich obecność we włóknach mięśniowych wyzwala silny odczyn zapalny, co objawia się gorączką (nawet do 40°C), następującym po niej bólem mięśni i złym samopoczuciem chorego. Najczęściej zajmowane są mięśnie gałki ocznej, kończyn i karku. Konsekwencją tej reakcji może być obrzęk wokół oczu, rzadziej całej twarzy oraz wybroczyny podspojówkowe lub pod paznokciami. Ostry okres włośnicy mięśni gałki ocznej, poza bólem, wiąże się z występowaniem światłowstrętu i pojawianiem się mroczków w polu widzenia. Późny okres włośnicy, rozpoczynający się po upływie ok. 2 tygodni, charakteryzuje się zaburzeniami metabolicznymi w postaci hipoalbuminemii, hipokaliemii i hipoglikemii. Ich następstwami są obrzęki kończyn, obecność płynu w jamach ciała, osłabienie mięśni oraz zaburzenia rytmu serca. Złotą zasadą w leczeniu włośnicy jest wczesne podanie leków przeciwko postaciom jelitowym nicieni (najczęściej jest to mebendazol lub albendazol). Dotyczy to każdego przypadku zarażenia włośniem krętym, ale i podejrzenia tej choroby.
