Program przewiduje trzy rodzaje wsparcia: na nowe źródła ciepła i energii elektrycznej (w tym OZE) wraz z magazynami energii, przedsięwzięcia zakładające zmniejszenie zużycia surowców pierwotnych oraz inwestycje służące poprawie efektywności energetycznej. Dofinansowanie jest jednak tak skonstruowane, że warunkiem jego uzyskania jest realizacja inwestycji dotyczącej nowych źródeł ciepła i energii elektrycznej, natomiast pozostałe przedsięwzięcia objęte wsparciem mogą jej jedynie towarzyszyć.
Na co wsparcie?
Do pierwszej grupy, czyli nowych źródeł ciepła i energii zalicza się przedsięwzięcia (wraz z podłączeniem do sieci), w których do produkcji energii wykorzystuje się:
- energię ze źródeł odnawialnych,
- ciepło odpadowe,
- ciepło pochodzące z kogeneracji (z instalacji służących wytwarzaniu energii elektrycznej i ciepła).
Nowe źródła to te wyprodukowane nie wcześniej niż w terminie 60 miesięcy przed dniem wytworzenia po raz pierwszy z nich energii.
Za przedsięwzięcia prowadzące do zmniejszania zużycia surowców pierwotnych uważa się te polegające m.in. na budowie, rozbudowie lub modernizacji instalacji produkcyjnych lub urządzeń, w tym poprzez zastąpienie ich surowcami wtórnymi, odpadami lub prowadzące do zmniejszenia ilości wytwarzanych odpadów, stosując:
- bezodpadowe oraz niskoodpadowe technologie produkcji,
- technologie ograniczające jednostkowe zużycie wody,
- technologie produkcji materiałów z wykorzystaniem ubocznych produktów spalania/procesów produkcyjnych lub wytwarzanych przez wnioskodawcę odpadów,
- technologie służące do wytwarzania paliw alternatywnych i substratów do ich produkcji z wytwarzanych przez wnioskodawcę odpadów, w tym osadów.
Poprzez zmniejszenie zużycia surowców pierwotnych rozumie się usprawnienie produkcji lub częściowe zastąpienie go surowcem wtórnym. Wymóg ten uznaje się za spełniony, jeśli zmniejszy się zużycie surowca pierwotnego oraz wody na jednostkę produkcji finalnej nie mniej niż o 5%.
Z kolei za przedsięwzięcia służące poprawie efektywności energetycznej traktuje się inwestycje, w których zastosowano technologie ograniczające zużycie energii elektrycznej i ciepła.
Dotacja i pożyczka
Wnioski należy składać w wersji elektronicznej (przez Generator Wniosków o Dofinansowanie zamieszczony na stronie internetowej Funduszu) do 20 grudnia 2019 r. lub do wyczerpania środków. Program realizowany będzie w latach 2019–2025, przy czym umowy podpisywane będą do 2023 r., a pieniądze wydatkowane do 2025 r.
Maksymalna wysokość dofinansowania w formie dotacji może pokryć do 40% kosztów kwalifikowanych, a pożyczka – nawet całość kosztów kwalifikowanych, przy czym przyjęto, że musi być na poziomie minimum 100 tys. zł i może sięgać maksymalnie 2 mln zł.
Oprocentowanie pożyczki wynosi WIBOR 3M + 50 punktów bazowych (aktualnie byłoby to 2,58%), ale nie mniej niż 2%. Okres finansowania nie będzie mógł przekroczyć 15 lat. Nie przewidziano możliwości częściowego umorzenia pożyczki.
Najpierw audyt
Złożenie wniosku jest uwarunkowane wcześniejszym przeprowadzeniem audytu energetycznego wykonanego zgodnie z zaleceniami NFOŚiGW. Fundusz zapowiada weryfikację uzyskanego poziomu zaspokojenia własnych potrzeb energetycznych u beneficjentów.
Rolnik chcący skorzystać z „Agroenergii” musi przygotować się na bieganie po urzędach. Lista załączników, jaką należy dołączyć do wniosku, jest spora. Są to m.in. uproszczony schemat technologiczny (całego projektu), zaświadczenia: o liczbie hektarów przeliczeniowych, o miejscu zameldowania, nakaz płatniczy podatku rolnego, faktury i rachunki (zestawienie zbiorcze w podziale na część przychodową i kosztową), historia podstawowego rachunku bankowego (zestawienie obrotów) potwierdzająca osiągnięte wpływy i wydatki, dokumenty potwierdzające uzyskane dopłaty w ramach prowadzonego gospodarstwa, studium wykonalności, model finansowy projektu oraz dokumentacja związana szczegółowo z wybraną już inwestycją.
Budżet programu przewidziany na lata 2019–2025 wynosi 200 mln zł, z czego 80 mln zł przeznaczono na dotacje, a 120 mln zł na pożyczki.
Maksymalne koszty jednostkowe
W programie uwzględniono kryteria w zakresie maksymalnych jednostkowych kosztów brutto dla poszczególnych nowych źródeł energii, co ma zapewnić transparentność oceny i zabezpieczyć przed sztucznym zawyżaniem kosztów przedsięwzięć.
- W przypadku elektrowni wiatrowych, których maksymalna zainstalowana moc nie będzie mogła przekroczyć 3 MW, przewidziano maksymalny jednostkowy koszt inwestycyjny brutto na poziomie 6 mln zł/MW. Natomiast systemów fotowoltaicznych, których jednostkowa moc powinna wynosić od 50 kWp do 1 MWp, maksymalny jednostkowy koszt inwestycyjny brutto ustalono na 2,5 mln zł. Warto zwrócić uwagę, iż w tym programie nie uwzględniono wsparcia na mikroinstalacje, czyli takie do 50 kWp.
- Dla elektrowni wodnych przyjęto maksymalny próg mocy na poziomie 5 MW, a maksymalny koszt inwestycyjny brutto na 25 mln zł/MW.
- Z kolei źródła ciepła opalane biomasą nie mogą mieć wyższej mocy niż 20 MWt, a maksymalny jednostkowy koszt inwestycyjny brutto nie powinien przekroczyć 2,2 mln zł/MW. W przypadku kolektorów słonecznych przyjęto natomiast maksymalny koszt inwestycji brutto na poziomie 1000 zł/kW. Dla biogazowni rolniczych program przewiduje wsparcie dla instalacji o mocy od 300 kW do 2 MW o koszcie nie wyższym niż 15 mln zł/MW. Dla inwestycji w pompy ciepła założono maksymalny koszt 4 200 zł/kW ( gruntowe pompy) oraz 4 000 zł/kW (powietrzne pompy).
Przewidziano także wsparcie dla towarzyszącego źródłu magazynowi energii – jego wysokość nie może przekraczać 50% kosztu inwestycji w źródło energii.
Magdalena Szymańska
fot.
