Rokitnik może rosnąć na słabych glebach, a daje do 20 ton owoców z 1 ha

Rokitnik zwyczajny to krzew dorastający do 5 m wysokości, ale z uwagi na powolny wzrost, te wartości osiąga dopiero po kilku lub nawet kilkunastu latach. Jego cechą charakterystyczną jest dwupienność, a co za tym idzie, by doczekać się owoców, na kwaterze należy sadzić osobniki żeńskie, jak i męskie. 

To stosunkowo mało wymagająca roślina. Może być uprawiana na glebach piaszczystych, niezbyt żyznych a to dzięki symbiozie korzeni z mikroorganizmami glebowymi wiążącymi azot. Preferuje stanowisko słoneczne, gleby zasadowe, zasobne w składniki pokarmowe i dobrze przepuszczalne, lecz niewysychające. Długookresowa susza prowadzi do opadania zawiązków owoców. Owoce rokitnika są niewielkie, barwy pomarańczowej lub żółtej, zebrane gęsto wzdłuż pędu. Są bogate w prozdrowotne antyoksydanty, kwasy tłuszczowe, witaminy i wiele innych.

Ta roślina w produkcji na większą skalę bywa rzadko uprawiana, gdyż występują trudności podczas zbioru owoców. Mimo tego na terenie Polski znajduje się kilka plantacji tego krzewu. Gwarantuje stabilność w owocowaniu i ma małe wymagania a niektóre odmiany mogą rosnąć i owocować nawet w niesprzyjających warunkach. W zależności od odmiany uzyskujemy od 17 do 30 kg owoców z jednego krzewu, których zbiór przypada na przełom sierpnia i września. Średni plon z hektara na stanowisku zasobnym to ok. 10 ton owoców, czasem dochodzi do 20 ton. Owoce w większości zbiera się ręcznie, choć w ostatnich latach zaczęły być stosowane kombajny i różne inne urządzenia. Zbiór w tym przypadku polega na otrząsaniu owoców lub cięciu owocujących pędów, to pozwala na pozyskanie do 90% plonu.

Decydując się na założenie plantacji, wybierajmy odmianę o wysokiej mrozoodporności oraz taką, która posiada mniej kolców, zbiór będzie wówczas łatwiejszy. Do nasadzeń towarowych polecane są odmiany pochodzenia rosyjskiego np. Botaniczeskaja, Nivelena, Moskwiczka, Podarok, Augustinka, dające wysokie plony Plamiennaja i Trofimowskaja, a także niemiecka Leikora czy Habego.

Do nasadzeń najwłaściwsze są dwuletnie sadzonki, które już w drugim roku po posadzeniu wydają pierwszy plon. Siewki są nieprzydatne do uprawy towarowej. Zaleca się rozstawę w rzędach odległych od siebie 4 m przy rozstawie w rzędzie 2 m męskie osobniki to 5 do 8 procent nasadzeń. Przy wykorzystaniu odmian niskopiennych można zastosować rozstawę 4x1,5 m. Rośliny sadzimy pionowo z zagłębieniem szyjki korzeniowej na ok. 7 do 15 cm w zależności od typu gleby. Rokitnik ma bardzo dobrze rozwinięty system korzeniowy rozłożony tuż pod powierzchnią gleby stąd utrudnienie z odchwaszczaniem, by nie uszkodzić korzeni. Dlatego uprawki gleby wykonuje się w obrębie korony od 1,5 m od pnia.