Śruta rzepakow kontra makuch rzepakowy: czy różnią się od siebie?
Śruta i makuch różnią się składem. Poekstrakcyjna śruta rzepakowa, zaraz po sojowej, wyróżnia się jedną z najwyższych zawartości białka ogólnego, w przeliczeniu na kilogram suchej masy, a wartość ta może sięgać nawet 40%. Śruta zawiera również do 4% tłuszczu oraz 11–14% włókna surowego.
Z kolei w makuchu zawartość białka wynosi 28–31%, włókna 8–12% oraz 8–15% tłuszczu, co sprawia, że jest on paszą bardziej energetyczną. Poekstrakcyjna śruta i makuch rzepakowy mają szczególne znaczenie w żywieniu buhajków i jałówek opasowych i mogą stanowić nawet do 40% skarmianych mieszanek paszowych. Takie żywienie pozwala uzyskać przyrosty dobowe przekraczające 1300 g.
W jakiej dawce skarmiać bydło opasowe paszami rzepakowymi?
Pasze rzepakowe w celu uzyskania pełnowartościowego TMR-u mogą być mieszane w wozach paszowych z kiszonkami, sianem, śrutami zbożowymi, młótem browarnianym lub kiszonym ziarnem kukurydzy dla uzyskania pełnodawkowej paszy TMR.
Zarówno śruta poekstrakcyjna, jak i makuch rzepakowy mogą być wyłączną paszą wysokobiałkową dla opasów. Jednakże, w początkowej fazie opasu zawartość białka w dawce powinna wynosić 15–16%/kg s.m., natomiast w końcowej – 12–13%/kg s.m.
Młodsze zwierzęta odkładają bowiem więcej białka niż tłuszczu, dlatego na początku opasu, jego zawartość w dawce jest podwyższona. Starsze sztuki magazynują więcej tłuszczu niż białka, więc zupełnie nieuzasadnione jest skarmianie większych jego ilości, których zwierzęta i tak nie wykorzystają. Zmniejszając wraz z wiekiem dawkę białka trzeba jednak uwzględniać szybkość dojrzewania danej rasy. Szybciej otłuszczają się jałówki i wolce oraz buhajki ras wcześnie dojrzewających jak np. hereford. Limousine i charolaise, dojrzewają później i później też zaczynają się otłuszczać i dlatego wyższa zawartość białka w dawce pokarmowej powinna być dłużej utrzymywana.
Beata Dąbrowska
