Małe, słabe, zagrożone – dlaczego prosięta o niskiej masie urodzeniowej tak często nie przeżywają?
Szczególnej opieki wymagają prosięta o niskiej masie urodzeniowej. Wysokoplenne lochy, które rodzą powyżej 17 prosiąt żywych w miocie, mają najwięcej, bo ponad 11%, prosiąt z masą ciała poniżej kilograma. Prosięta takie uzyskują też najczęściej niską masę ciała przy odsadzeniu, gdyż ich przyrosty podczas przebywania przy maciorze są mniejsze, a 20% z nich często nie dożywa do sprzedaży. Prosięta urodzone z masą ciała poniżej 1,1 kg są sześciokrotnie bardziej narażone na padnięcia w okresie ssania niż sztuki cięższe. Niska masa urodzeniowa i różnicowanie się prosiąt po porodzie zwiększają ryzyko ich zachorowania w okresie laktacji i wpływają na wyniki produkcyjne – aż do momentu uboju.
Jak poprawić wskaźniki rozrodu? Kluczowe znaczenie ma przygotowanie loch
Liczba prosiąt uzyskanych od lochy w ciągu roku zależy w 20% od wskaźnika upadków prosiąt, ale także w 20% od liczby prosiąt żywo urodzonych w miocie. Śmierć jeszcze przed porodem może być związana z zaparciami u loch lub innymi czynnikami, które uniemożliwiają normalne wyproszenie. Może być także wynikiem złego zarządzania loszkami i nieodpowiedniego przygotowania ich do pierwszego porodu. Odpowiednie zarządzanie stadem podstawowym przynosi bowiem efekty nie tylko w postaci licznych, ale również żywotnych miotów prosiąt.
Jeśli chcemy poprawić wskaźniki rozrodcze, musimy właściwie wybierać loszki remontowe i odpowiednio je karmić. Prawidłowo żywione maciory prośne będą uzyskiwały liczne mioty, charakteryzujące się lepszym rozwojem urodzonych prosiąt. Masa płodów istotnie zwiększa się od 70.–80. dnia ciąży i wówczas trzeba zaspokoić duże zapotrzebowanie loch na składniki odżywcze. Daje to szanse na uzyskanie silnych i wyrównanych prosiąt oraz zwiększenie średniej masy ciała przy urodzeniu.
Choroby w stadzie – które najbardziej zagrażają miotom i produkcyjności?
Poronienia, większa liczba prosiąt martwo urodzonych i zmumifikowanych, mniej wyrównane mioty są również skutkiem występowania chorób w stadzie, takich jak parwowirus, wirus zespołu rozrodczo--oddechowego świń, cirkowirus świń typu 2, leptospiroza, bruceloza, listerioza, różyca czy grypa.
