– Daj to Boże, ale rany serca leczą się trudno – odpowiedziała, wzdychając, gospodyni. – A ta biedna wiele z powodu tak okropnego wypadku z tym Danielem ucierpieć musiała. Nie dość, że straciła człowieka, do którego była – jak mi pisałaś, szczerze przywiązaną, ale w tak okropny sposób... Powiedzże mi, odkryto też... co to właściwie było? Co się z nim stało?
– Dotąd nic – cicho przemówiła Wychlińska, jakby zbywając się przykrej rozmowy. – Miałam wiele, wiele przykrości, patrząc na szczere, serdeczne, a tak ciche i ukrywać się zmuszone przywiązanie tych dwojga istot. Daniel był jej wart, ona go cenić umiała... Ale z prezesem, ty wiesz – ani mówić, jak sobie raz co powie... Musieli przed nim jak najstaranniej ukrywać swoje uczucia, bo gdyby najmniejszej rzeczy się domyślił – byłby mu drzwi zamknął natychmiast.
– E! Stary nieznośny szlachciura! – odezwała się gospodyni. – A kocha tak tę Leokadyę i sam przyznawał to nawet, pisząc potem do mnie, że człowiek był jej wart ze wszech względów. Tak się jakoś złożyło, żem go nigdy ni...
