Sposób ustalania wysokości części składkowej określa art. 25 Ustawy z 20 grudnia 1990 roku o ubezpieczeniu społecznym rolników. Zgodnie z tym przepisem za każdy rok podlegania ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu na podstawie tej ustawy przyjmuje się po 1% najniższej emerytury. Do tego dolicza się m.in. liczbę lat:
- podlegania ubezpieczeniu społecznemu rolników w okresie od 1 stycznia 1983 roku do 31 grudnia 1990 roku – po 1% najniższej emerytury za każdy rok; więcej niż 1% uwzględnia się w przypadku opłacenia rocznej składki wyższej niż 120% przeciętnej emerytury podstawowej w danym roku;
- prowadzenia gospodarstwa rolnego lub pracy w gospodarstwie w okresie od 1 lipca 1977 roku do 31 grudnia 1982 roku, za który była opłacana składka na Fundusz Emerytalny Rolników – po 1% najniższej emerytury za każdy rok;
- podlegania innemu ubezpieczeniu (o ile z tego tytułu ubezpieczonemu nie przyznano emerytury lub renty na podstawie odrębnych przepisów), które przelicza się w wymiarze półtorakrotnym, przy czym nie ma to zastosowania przy ustalaniu wysokości emerytury dla osób urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 roku.
Przepis przewiduje także, że uwzględnia się lata prowadzenia gospodarstwa rolnego lub pracy w nim (bez podlegania innemu ubezpieczeniu społecznemu) po ukończeniu 16. roku życia, przypadające przed dniem 1 lipca 1977 roku, jednak nie wcześniej niż 25 lat przed spełnieniem warunków nabycia prawa do emerytury rolniczej lub renty rolniczej – po 0,5% najniższej emerytury za każdy rok. Z powodu tego zastrzeżenia przepis jest martwy od 1 lipca 2002 roku. Osoby przechodzące na emeryturę później nie mają już uwzględnianego tego okresu przy ustalaniu wysokości części składkowej.
