Uprawa wiśni: jak przygotować stanowisko dla drzewek i które odmiany są najlepsze?

Miejsce pod uprawę wiśni powinno być słoneczne, osłonięte od wiatru. Mogą to być nasłonecznione stoki niewielkich wzniesień. Nie należy sadzić ich w zagłębieniach, gdzie tworzą się niecki i zastoiska mrozowe. Tam łatwiej o wiosenne przymrozki, które mogą uszkodzić kwiaty. Wiśnie kwitną na przełomie kwietnia i maja, gdy o spadki temperatur nietrudno.

Drzewa te wymagają gleb żyznych, przewiewnych, o pH od 6,0 do 7,0. Pod ich uprawę nie nadają się gleby o wysokim poziomie wody gruntowej. Źle rosną również na glebach ciężkich o poziomie wód płytszym niż 150 cm. Dobrze rosną na glebach zaliczanych do III i IV klasy bonitacji. Na glebach V klasy wymagane będzie nawadnianie. Unikajmy również stanowisk sąsiadujących z zakładami przemysłowymi. Gazy zanieczyszczające środowisko powodują osłabienie zawiązywania owoców.

Drzewa sadzimy na stanowisku, na którym uprzednio wysiejemy nasiona roślin na nawóz zielony, które się przyoruje. Najwartościowszy nawóz uzyskujemy z mieszanki roślin strączkowych, czyli łubinu, peluszki, wyki, bobu, z dodatkiem, np. facelii, słonecznika czy kukurydzy. Unikajmy jednak sadzenia wiśni po wieloletnich roślinach motylkowych, koniczynie czy lucernie, gdyż istnieje zagrożenie rozwoju niektórych chorób i szkodników, w tym pędraków lub drutowców.

Ponieważ jedną z chorób wiśni jest wertycylioza drzew owocowych, unikajmy stanowiska po truskawkach, pomidorach, ogórkach, ziemniakach czy roślinach kapustnych, bo te rośliny są również podatne na tego patogena. Bardzo wartościowym przedplonem jest gorczyca a na hektar wystarczy wysiać jej 30 kg. Przed sadzeniem drzew gorczycę rozdrabniamy kosiarką sadowniczą i natychmiast płytko przyorujemy. Gorczyca ogranicza rozwój szkodliwych nicieni w glebie, a także chroni przed myszami i nornicami. Jest również rośliną fitosanitarną, co ma szczególne znaczenie, gdy sadzimy sad po sadzie. Duże znaczenie ma również dawka materii organicznej wniesiona do gleby. Najprostszym rozwiązaniem jest zastosowanie obornika w ilości ok. 40 t/ha, torfu lub kompostu w wykonanie orki na głębokość ok. 25 cm.

Na terenach, gdzie występują silne wiatry, dobrze jest zakładać szpalery z drzew i krzewów osłonowych, szczególnie od zachodu i północy. Doskonale zdają tu egzamin rośliny rodzące soczyste owoce, jako pokarm dla ptaków, m.in. czeremcha amerykańska, dzikie czereśnie, morwy, róże owocowe, wówczas zmniejszeniu ulegną szkody powodowane przez ptaki wśród naszych upraw.

Rozstawa sadzenia zależy od rodzaju gleby, podkładki i siły wzrostu danej odmiany. Na glebach lżejszych można zastosować mniejszą rozstawę niż na cięższych. Odległość między rzędami powinna wynosić 3,5 do 4, m. W rzędzie odmiany słabo rosnące np. Łutówka czy North Star sadzimy co 1,5 m, ale silnie rosnące, jak Nefris czy Debreceni sadzimy już 2 do 2,5 m w rzędzie. Wiśnie szczepione na antypce należy sadzić na glebach lżejszych, natomiast szczepione na czereśni ptasiej lepiej rosną glebach średnich i cięższych.

Jedną z najlepiej dostosowanych odmian do naszych warunków klimatycznych jest Łutówka (wzrost słaby). Do odmian deserowych wczesnych polecanych do uprawy należą Czernokorka, Sabina, Turgieniewka, Czudo Wisznia, czy Debreceni (odmiany o średnim wzroście). Natomiast jako deserowe oraz do przetwórstwa polecanymi odmianami są: Pandy 103 (o bardzo silnym wzroście), Groniasta (o wzroście silnym), Nefris (wzrost średnio silny), Koral (o wzroście średnio silnym), a wybitnie do przetwórstwa Oblacińska (wzrost słaby), Morina (wzrost słaby) i Topas (wzrost średni).

Gatunki pestkowe są wrażliwe na konkurencyjne chwasty, szczególnie wiosną i latem. W tym okresie wskazane jest przeprowadzenie trzech zabiegów odchwaszczających, jeden na przełomie kwietnia i maja, drugi w lipcu, ostatni w sierpniu lub wrześniu. Ten ostatni szczególnie polecany jest w sadach zagrożonych gryzoniami.

Starannego odchwaszczania wymagają młode drzewka, które posiadają słabiej rozwinięty system korzeniowy. Odchwaszczanie przeprowadzamy, gdy pokrycie chwastami osiągnie ok. 50% powierzchni. W celu uniknięcia odchwaszczania chemicznego możemy zastosować ściółkowanie, uprawę gleby i roślin okrywowych pod konarami drzew, które jest trudniejsze i kosztowniejsze. Czarny ugór w młodym sadzie prowadzimy stosując kultywatory, brony, glebogryzarki lub agregaty uprawowe. Gleby powinny być uprawiane jak najpłycej, aby uniknąć uszkodzenia korzeni. Do zabiegów pielęgnacyjnych oprócz utrzymywania kultury gleby jest także cięcie drzew, które ma na celu podniesienie poziomu owocowania, a także osiągnięcie wysokiej jakości owoców. Optymalnym terminem cięcia drzew wiśni jest okres wegetacji, czyli tuż po zbiorach owoców. Nie później niż do połowy sierpnia.

Zdjęcia: Pixabay