Afrykański pomór świń hamuje rozwój gospodarstw

Młodzi rolnicy w ubiegłym roku przeprowadzili dwie duże inwestycje w gospodarstwie. Jedną z nich jest wiata na słomę, a drugą garaż na maszyny rolnicze. Wcześniej w 2015 roku powstała nowa tuczarnia połączona ze starszą częścią chlewni. Budynek ten ma 12 m szerokości i 25 m długości. Znajduje się w nim 6 kojców na tuczniki. W starszej chlewni znajdują się porodówki oraz utrzymywane są prosięta po odsadzeniu i lochy luźne.

W gospodarstwie państwa Bernackich wszystkie grupy zwierząt utrzymanie są na ściółce ze słomy. Obornik usuwany jest za pomocą zgarniacza zamontowanego na ciągniku z przednim napędem o mocy 60 KM.

– Gospodarujemy na słabszych glebach, które wymagają nawożenia organicznego. Uważam, że na naszych polach obornik jest bardziej potrzebny niż gnojowica. Koszt budowy chlewni na rusztach jest większy niż w przypadku budynku na ściółce. W poprzednich latach zbieraliśmy sporo słomy, więc z zapewnieniem materiału do ścielenia nie mieliśmy wcześniej problemu. Niestety 2018 rok pod względem plonu słomy był bardzo niekorzystny. Każdego roku zbieraliśmy około 1200 balotów z uprawianych pól. W tym roku zebraliśmy ich zaledwie 700 sztuk. Na szczęście mamy zapas balotów z ubiegłego sezonu, ale nie wiadomo, czy wystarczy do następnych żniw. W związku z tym trochę rzadziej niż dotychczas usuwamy obornik i ścielimy słomę. Dodatkowo wysialiśmy więcej jęczmienia ozimego, który zbiera się najwcześniej i liczymy, że uda nam się dotrwać z posiadaną słomą do zbioru słomy jęczmiennej – mówi Piotr Bernacki.


Fot. Józef Nuckowski

• Gdyby nie ASF, produkcja tuczników w gospodarstwie Bernackich byłaby znacznie wyższa

Hodowcy sami sporządzają pasze dla trzody. Ich zdaniem jest to rozwiązanie tańsze od zakupu gotowych mieszanek dla zwierząt.

– Prestarter gotowy wychodzi kilkadziesiąt procent drożej niż mieszanka wyprodukowana w gospodarstwie w oparciu o zboża i koncentrat białkowy. Miesięcznie tylko na tej paszy oszczędzamy około 1 tysiąca zł – wyjaśniają hodowcy.

Aby usprawnić sporządzanie mieszanek, gospodarze zainstalowali trzy mieszalniki.

– Najwygodniej jest, gdy dla każdej grupy zwierząt przeznaczony jest oddzielny mieszalnik. W jednym przygotowujemy pasze dla tuczników, w drugim dla prosiąt, w trzecim dla macior. Każdy z nich ma inną pojemność. Jeden mieści 1 tonę paszy, drugi półtora, a trzeci dwie tony mieszanki – wylicza Piotr Bernacki.

Dla loch sporządzane są dwie różne mieszanki. Jedna z nich przeznaczona jest dla macior karmiących, a druga dla prośnych. Ich podstawą jest śruta zbożowa składająca się z około 1/3 pszenicy i około 2/3 owsa. Drugim ważnym składnikiem paszy dla macior jest koncentrat białkowy. Nie jest on dodawany do mieszalnika, ale zadawany jest lochom z ręki dwa razy dziennie w zależności od zapotrzebowania danej sztuki. Dawka zależy między innymi od kondycji danej sztuki oraz od ilości prosiąt, jakie dana locha ma do wykarmienia. Lochy prośne i karmiące otrzymują różne koncentraty. Ten przeznaczony dla loch karmiących zawiera dwukrotnie większą ilość białka niż koncentrat podawany lochom prośnym.

Pierwszą paszą dla prosiąt, aż do momentu odsadzenia, jest prestarter. W jego skład wchodzi między innymi 20% koncentratu oraz śruta jęczmienna i pszenna. Kolejną paszą podawaną prosiętom jest starter, którego podstawą także jest koncentrat oraz mielone ziarno jęczmienia i pszenicy. Warchlaki o wadze powyżej 30 kg otrzymują do końca tuczu jedną paszę. W jej skład wchodzi 15% koncentratu, mieszanka owsa, jęczmienia i pszenicy oraz pszenżyto. W ostatniej fazie tuczu hodowcy stosują także niewielkie ilości śrutowanego ziarna żyta hybrydowego.


Fot. Józef Nuckowski

• Dla każdej grupy zwierząt przeznaczony jest oddzielny mieszalnik

– Od kilku lat uprawiamy żyto hybrydowe. Na glebach VI klasy bonitacyjnej daje plon 5 t z ha, co jest dwukrotnie wyższym wynikiem niż ten, jaki na tych polach można uzyskać siejąc pszenżyto, a trzykrotnie wyższy niż w przypadku żyta populacyjnego. Uważam, że jest raczej mało prawdopodobne, aby ktoś spróbował uprawy żyta hybrydowego i po jakimś czasie wrócił do odmian populacyjnych. My na pewno tak nie zrobimy – mówi Piotr Bernacki.

Państwo Bernaccy utrzymują lochy rasy pbz i wbp. Do krycia używane są knury rasy pbz i wbp. Na remont stada przeznaczane są loszki z własnej hodowli. Natomiast knury są kupowane w chlewniach zarodowych.

– Loszki z zakupu nie za bardzo nam się sprawdzają. Znacznie lepiej sprawdzają się sztuki z własnej hodowli – dodają hodowcy.