Z gorzelni do koryta - zalety i wady wywaru gorzelnianego w żywieniu świń

Produkty odpadowe przemysłu browarnianego i gorzelnianego nie są popularne w żywieniu świń. Suszony wywar jest produktem ubocznym w procesie destylacji alkoholu z ziarna zbóż. Wartość pokarmowa białka jest dość wysoka ze względu na zawartość aminokwasów egzogennych. Z uwagi na przeprowadzany proces suszenia, wywary charakteryzuje jednak obniżona dostępność aminokwasów, szczególnie lizyny. Dlatego konieczne jest wprowadzenie do dawki syntetycznych aminokwasów dla pokrycia potrzeb pokarmowych zwierząt. Koncentracja energii metabolicznej w suszonym wywarze zmniejsza się w porównaniu z materiałem wyjściowym, gdyż skrobia zawarta w ziarnie zostaje wykorzystana w procesie fermentacji.

Wywary zbożowe są dobrym źródłem przyswajalnego fosforu, a nie w postaci fitynianów. Wynika to z tego, że mikroorganizmy fermentacji alkoholowej produkują enzym fitazę, który rozkłada związki fitynowe, zwiększając dostępność fosforu. Cennym składnikiem wywarów są również witaminy z grupy B.

Wywar charakteryzuje natomiast wysoka zawartość włókna surowego, co powoduje gorsze wykorzystanie składników pokarmowych przez zwierzęta. Decydując się na stosowanie wywaru w żywieniu tuczników, należy pamiętać, że duża ilość włókna może przyczynić się do zmniejszenia pobierania paszy i obniżenia tempa wzrostu. Jakość oraz wartość pokarmowa wywaru zależy przede wszystkim od jakości użytego surowca (gatunku zboża) oraz przebiegu procesu fermentacji i suszenia. Produkt ten nie jest więc jednolity i wymaga ciągłej kontroli wartości pokarmowej poprzez przeprowadzanie analiz chemicznych.

• Jakość wywarów jest zróżnicowana i zależy od surowca, z jakiego pochodzą

Stosując suszony wywar w żywieniu trzody chlewnej, należy mieszanki paszowe uzupełniać syntetyczną lizyną, a w razie potrzeby także syntetyczną metioniną, szczególnie, gdy znacznie zwiększymy jego udział w dawce pokarmowej.

Wywar jest chętnie pobierany przez świnie. W żywieniu tuczników należy wprowadzać go do dawki stopniowo, rozpoczynając od zwierząt o masie ciała powyżej 30 kg. Maksymalna zawartość wywaru w mieszance dla tuczników oraz dla loszek i loch karmiących to 10–20%. Dla loch prośnych 20–30%. Ze względu na znaczny udział włókna zaleca się, aby w I fazie tuczu udział wywaru nie przekraczał 5–10%, natomiast w II fazie można go zwiększyć do 20%.

W ostatnim okresie tuczu należy ograniczyć w paszy wywar z kukurydzy, gdyż ze względu na znaczną ilość tłuszczu może powodować pogorszenie jakości słoniny, podobnie jak kukurydza.