Hirsutyzm, czyli nadmierne owłosienie typu męskiego, dotyka nawet 35% kobiet. W przeciwieństwie do hipertrichozy, charakteryzującej się uogólnionym zwiększeniem owłosienia, u osoby z hirsutyzmem obecność włosów końcowych stwierdza się jedynie w tych częściach skóry, w których androgeny odgrywają ważną rolę w regulacji wzrostu włosa, czyli na twarzy, na klatce piersiowej i udach. Hirsutyzm może być objawem choroby, np. choroby jajników, nadnerczy, czasem może się pojawić na skutek przyjmowania leków przeciwpadaczkowych czy na nadciśnienie. Istnieje też hirsutyzm idiopatyczny – mieszki włosowe reagują nadmiernie na prawidłowe stężenie hormonów. Najczęstszą przyczyną hirsutyzmu jest zespół policystycznych jajników, który spowodowany jest podwyższonym poziomem androgenów. W przypadku gdy za hirsutyzm odpowiadają guzy jajników lub nadnerczy, konieczna może być operacja. Jeśli problem wynika zaś z przyjmowania określonych leków, to można je albo odstawić, albo też zamienić na inne, ale powinien o tym decydować lekarz. Usunięcie przyczyny hirsutyzmu poprzez leczenie hormonalne sprawia, że meszek staje się prawie niewidoczny, ale nie powoduje, że te włoski, które już urosły, same wypadną. Skuteczne, choć nie na długo, są kremy do depilacji, woski czy też depilatory elektryczne. Mimo że trzeba je powtarzać, najlepsze efekty dają zabiegi laserowe, które powinny być przeprowadzone w specjalistycznych gabinetach kosmetycznych. Pomimo dużej częstości występowania choroby hirsutyzm nie powinien być traktowany jako schorzenie powodujące wyłącznie dyskomfort psychiczny, wynikający z problemów kosmetycznych. U większości dotkniętych nim kobiet stwierdza się obecność współistniejącego schorzenia. Poza najbardziej prawdopodobnym rozpoznaniem zespołu policystycznych jajników trzeba pamiętać, iż za niewinnym hirsutyzmem kryć się mogą poważne, a czasem nawet zagrażające życiu choroby, jak guzy androgenne, wrodzony przerost nadnerczy czy też zespół Cushinga.
